Ceremonie rondom het schoolproject

Zoals een aantal van jullie weten hebben Cor en ik 2 jaar geleden de school bezocht waar Nang haar neef directeur is 16 km verwijdert van Nang haar dorp.

Wij werden hier toen heel hartelijk ontvangen door de kinderen en kregen een rondleiding door de school en omgeving.

De school krijgt per leerling een bedrag van de regering waar het lesmateriaal en de salarissen van de leerkrachten van betaald kunnen worden. Het onderhoud van de school of het opsieren van het terrein voor de leerlingen moet betaald worden uit donaties van de bevolking.

Twee jaar geleden werden de 2 toiletten buiten ( die gebruikt worden door zowel de leerlingen als de leerkrachten ) gerenoveerd.

Ter plekke hebben Cor en ik toen een donatie gedaan hiervoor hebben ze een vijver met een fonteintje en een brug aan gelegd.

De brug symboliseert de samenhang tussen Thailand en Holland.

De brug is naar ons genoemd. Dit gebeurt je niet elke dag.

Wij hebben toen de vraag gesteld wat nog een grote wens was voor het opknappen van de school. Dit was een nieuw overblijflokaal voor de kinderen. In onze ogen was dat geen overbodige luxe. Het overblijf lokaal was een donker somber hok en stond zo'n beetje op in storten. Er was een mevrouw in een dorp een aantal km verder die het eten voor de kinderen thuis kookt en dan werd het door de directeur ( die had nl een auto) voor de kinderen opgehaald.

Terug in Nederland hebben wij een oproep gedaan onder familie, vrienden, bekenden, collega's om geld in te zamelen voor een nieuw overblijf lokaal.

Dit is gelukt en eind 2009 is het geld overgemaakt naar de school.

Als dank voor dit alles werden wij uitgenodigd door de dorpsbewoners voor een ontbijt in de tempel en een bezichtiging van het nieuwe overblijflokaal.

Wij hadden geen idee wat ons te wachten stond wel dat we vroeg moesten opstaan.

Om 5 uur 's ochtends moesten wij uit de veren want de monniken in de tempel ontbijten vroeg. Zo rond 6 uur kwamen we aan bij de tempel. De ontvangst was hartverwarmend.

Dorps bewoners waren onderweg met mandjes eten naar de tempel en begroeten ons al waren we oude bekenden.

Het voorste deel in de tempel is verhoogd en hierop stonden de bedelnappen van een aantal monniken klaar. In die manden deden de dorpsbewoners per mand een handje vol rijst.

Wij kregen van Nang ook een mand rijst in de handen gedrukt. Ze vroeg ons om eerst een wens te doen en daarna in elke bedelnap een handje vol rijst te deponeren.

Het overige eten ( kikkers, groente, gebakken eieren, gefrituurde torren, fruit etc)werd verdeeld over grote schalen die ook op het podium kwamen te staan. Dit alles voor de monniken.

De aanwezige dorpsbewoners gingen voor het podium op de grond zitten. Wij mochten gelukkig op een stoel zitten want een uur op de kale stenen vloer houden wij echt niet vol. Erg he!!!

Daarna kwamen er 7 monniken binnen die plaats namen op het podium.

Door de dorpsoudste werden wij uitbundig bedankt voor onze bijdrage aan de school. Wij werden er confuus van.

Na een aantal gebeden, zingen en soort mantra's konden de monniken aan hun uit gebreid ontbijt beginnen.

Tijdens het eten van de monniken werden wij verrast door de armbandjes ceremonie.

Een aantal vrouwen uit het dorp had een prachtige bloemstuk gemaakt waar allerlei touwtjes in hingen.

Cor en ik moesten met onze stoelen naast elkaar gaan zitten rond dit bloemstuk. Alle bewoners gingen rondom ons zitten. Er werd een draad gespannen ( soort verbintenis) tussen ons en de bewoners. De dorpsoudste hield een heel betoog wenste ons heel veel geluk, gezondheid enz. Zwabberde af en toe met water richting ons of de bewoners sloeg af en toe rare kreten uit wij en de rest deden dit ook. Kortom veel gelach en hilariteit. Aan het eind van de ceremonie kregen we een hard gekookt ei, bananenblad en rijst in de hand gedrukt . Het ei werd na afloop gepeld en dienden wij op te eten. Het was behoorlijk hard gekookt ( nog erger dan een Betty ei) maar volgens de geleerden een prima ei en dit zou ons veel geluk brengen. Nou voor uit maar.

Daarna kwam iedereen bij ons langs om ons een touwtje om de pols te binden. Tijdens dit ritueel wensten ze ons een lang gezond en gelukkig leven toe. Resultaat 2 polsen vol touwtjes. Geweldig wat weer een ervaring.

Dit zelfde hadden ze 2 jaar geleden voor ons georganiseerd bij Nang thuis. Dit vind ook altijd plaats bij het afsluiten van een huwelijk. Is voor Cor en mij wat lastig in deze.

Cor vroeg zich al af stel dat we een derde keer langs komen wat staat ons dan te wachten. Ik vermoed dat we dan uitgehuwelijkt worden.

Na afloop van dit gebeuren werd de rest van het eten verdeeld en mochten ook de dorpsbewoners en wij ons op het ontbijt storten. Het was een heel festijn. Iedereen deed zich te goed aan al dat lekkere eten.

Een aantal bewoners wilde heel graag met ons op de foto. Geen probleem.

Na afloop van dit festijn brachten we een bezoek aan de school.

De kinderen waren druk bezig om de tuin op te schonen ( doen ze elke maandag) bladeren aanharken enz.

Het oude overblijflokaal is met de grond gelijk gemaakt. Het nieuwe overblijf lokaal staat nu achter de school en is een mooie lichte open ruimte geworden.

Het lokaal bestaat uit de voorkant die open is en waar de leerlingen op houten bankjes aan tafels kunnen eten en achter in het lokaal is een gesloten kookruimte gemaakt met afwas mogelijkheid. Aan de achterkant van het lokaal zijn kranen bevestigd zodat daar was en afwas kan plaats vinden.

De mevrouw komt nu op de brommer naar school om te koken ipv dat ze thuis kookt.

Het ziet er allemaal een stuk beter uit en is voor Thaise begrippen hartstikke mooi. Zowel leerlingen als leerkrachten zijn er erg blij mee.

Omdat het geld niet helemaal toereikend was heeft Nang haar jongste zus de ventilatoren gesponsord. Zo werken Thailand en Holland op een mooie manier samen.

Ook hier werden wij weer uitgebreid bedankt en de kinderen hadden voor ons een lied ingestudeerd.

Indrukwekkend vind ik zoiets. Cor en ik hebben hen bedankt voor de feestelijke ontvangst en natuurlijk heel veel geluk gewenst met hun nieuwe lokaal.

Dankzij jullie hulp hebben we dit kunnen realiseren. Nogmaals hartelijk dank hier voor.

Naast bovenstaande zijn we nog een dagje wezen winkelen in Ubon Ratchatani. Dit is ook een mijl op zeven.

Eerst wordt de plaatselijke 'belbus'gebeld. Na zo'n 15 minuten wachten komt er een tuktuk ( soort brommer met aanhangwagentje) aangereden. Als de bestuurder ons ziet staan moet ie wel even slikken want ja zoveel kilo's in een keer als de tuktuk dit maar overleeft.

De banden worden op peil gebracht en wij worden geïnstrueerd hoe we met Nang het best het gewicht kunnen verdelen. Na zo'n 30 minuten komen we aan in het volgende dorp waar de bus klaar staat voor vertrek naar Ubon Ratchatani.

Dit is een open bus aan beide kanten een bank waar als je mazzel hebt kunt zitten en anders ga je in het midden van de bus staan. Gezien onze lengte is dit niet altijd even prettig want sommige bussen zijn wat laag uitgevallen. De busrit duurt 45 minuten.

Het winkelen is een feest. Cor leeft zich helemaal uit en koopt allerlei nieuwe kleren. Jannie maak maar vast ruimte in de kast.

De terugreis gaat weer met de zelfde bussen. Kortom voor een uitje ben je minimaal 2.5 uur aan het reizen. Maar ja dan heb je ook wat.

Jullie zullen begrijpen dat wij in de dagen dat wij in Muang Samsip verbleven weer vele indrukken hebben opgedaan en hier het nodige van moeten verwerken.

Daarnaast is Nang nog steeds heel erg geïnteresseerd in het wel en wee van de Fennema's, Roel en Maggie en Gijs en Sip. Wij moesten jullie allen de hartelijke groeten doen. Wij hopen dat ze ooit nog eens naar Holland komt. Misschien met wat sponsering moet dit toch lukken. We hebben een balletje opgegooid dus wie weet.

Sawadee en oant sjen Cor & Diety